1 Adviento (A) Mateo 24,37-44
SIGNOS DE LOS TIEMPOS
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 24/11/10.- Los evangelios han recogido de diversas formas la llamada insistente de Jesús a vivir despiertos y vigilantes, muy atentos a los signos de los tiempos. Al principio, los primeros cristianos dieron mucha importancia a esta «vigilancia» para estar preparados ante la venida inminente del Señor. Más tarde, se tomó conciencia de que vivir con lucidez, atentos a los signos de cada época, es imprescindible para mantenernos fieles a Jesús a lo largo de la historia.

Así recoge el Vaticano II esta preocupación: «Es deber permanente de la Iglesia escrutar a fondo los signos de esta época e interpretarlos a la luz del Evangelio, de forma que, acomodándose a cada generación, pueda responder a los perennes interrogantes de la humanidad sobre el sentido de la vida presente y futura…».

Entre los signos de estos tiempos, el Concilio señala un hecho doloroso: «Crece de día en día el fenómeno de masas que, prácticamente, se desentienden de la religión». ¿Cómo estamos leyendo este grave signo? ¿Somos conscientes de lo que está sucediendo? ¿Es suficiente atribuirlo al materialismo, la secularización o el rechazo social a Dios? ¿No hemos de escuchar en el interior de la Iglesia una llamada a la conversión?

La mayoría se ha ido marchando silenciosamente, sin sacar ruido alguno. Siempre han estado mudos en la Iglesia. Nadie les ha preguntado nada importante. Nunca han pensado que podían tener algo que decir. Ahora se marchan calladamente. ¿Qué hay en el fondo de su silencio? ¿Quién los escucha? ¿Se han sentido alguna vez acogidos, escuchados y acompañados en nuestras comunidades?

Muchos de los que se van eran cristianos sencillos, acostumbrados a cumplir por costumbre sus deberes religiosos. La religión que habían recibido se ha desmoronado. No han encontrado en ella la fuerza que necesitaban para enfrentarse a los nuevos tiempos. ¿Qué alimento han recibido de nosotros? ¿Dónde podrán ahora escuchar el Evangelio? ¿Dónde podrán encontrarse con Cristo?

Otros se van decepcionados. Cansados de escuchar palabras que no tocan su corazón ni responden a sus interrogantes. Apenados al descubrir el «escándalo permanente» de la Iglesia. Algunos siguen buscando a tientas. ¿Quién les hará creíble la Buena Noticia de Jesús?

Benedicto XVI viene insistiendo en que el mayor peligro para la Iglesia no viene de fuera, sino que está dentro de ella misma, en su pecado e infidelidad. Es el momento de reaccionar. La conversión de la Iglesia es posible, pero empieza por nuestra conversión, la de cada uno. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

SINAL DOS TEMPOS

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Os evangelhos recolheram de diversas formas a chamada insistente de Jesus para viver despertos e vigilantes, muito atentos aos sinais dos tempos. Ao princípio, os primeiros cristãos deram muita importância a esta «vigilância» para estar preparados ante a vinda eminente do Senhor. Mais tarde, tomou-se consciência de que viver com lucidez, atentos aos sinais de cada época, é imprescindível para nos mantermos fiéis a Jesus ao longo da história.

Assim recolhe o Vaticano II esta preocupação: «É dever permanente da Igreja escrutinar a fundo os sinais desta época e interpretá-los à luz do Evangelho, de forma que, acomodando-se a cada geração, possa responder às perenes interrogações da humanidade sobre o sentido da vida presente e futura…».

Entre os sinais destes tempos, o Concilio assinala um facto doloroso: «Cresce de dia para dia o fenómeno de massas que, praticamente, se desentendem da religião». Como estamos a ler este grave sinal? Somos conscientes do que está a suceder? É suficiente atribuí-lo ao materialismo, a secularização ou o repúdio social a Deus? Não devemos escutar no interior da Igreja uma chamada à conversão?

A maioria foi-se afastando silenciosamente, sem fazer qualquer ruído. Sempre estiveram mudos na Igreja. Ninguém lhes perguntou nada importante. Nunca pensaram que podiam ter algo a dizer. Agora partem em silêncio. Que há no interior do seu silêncio? Quem os escuta? Sentiram-se alguma vez acolhidos, escutados e acompanhados nas nossas comunidades?

Muitos dos que se vão eram cristãos simples, habituados a cumprir por rotina os seus deveres religiosos. A religião que tinham recebido desmoronou-se. Não encontraram nela a força que necessitavam para enfrentarem os novos tempos. Que alimento receberam de nós? Onde poderão agora escutar o Evangelho? Onde poderão encontrar-se com Cristo?

Outros vão-se decepcionados. Cansados de escutar palavras que não tocam os seus corações nem respondem às suas interrogações. Abatidos ao descobrir o «escândalo permanente» da Igreja. Alguns continuam a procurar por tentativas. Quem lhes fará credível a Boa Nova de Jesus?

Bento XVI vem insistindo que o maior perigo para a Igreja não vem de fora, mas que está dentro dela mesma, no seu pecado e infidelidade. É o momento de reagir. A conversão da Igreja é possível, mas começa pela nossa conversão, a de cada um.

SEGNI DEI TEMPI

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Gli evangeli hanno raccolto in forme diverse l’insistente chiamata di Gesù a vivere desti e vigilanti, molto attenti ai segni dei tempi. All’inizio, i primi cristiani dettero molta importanza a questa «vigilanza» per essere preparati di fronte all’imminente venuta del Signore. Poi, si prese coscienza che vivere lucidamente, attenti ai segni di ogni epoca, è imprescindibile per mantenerci fedeli a Gesù lungo la storia.

Così il Vaticano II raccoglie questa preoccupazione: «È dovere permanente della Chiesa scrutare a fondo i segni di questa epoca e interpretarli alla luce dell’Evangelo, in modo che, adattandosi a ogni generazione, possa rispondere agli interrogativi perenni dell’umanità sul senso della vita presente e futura…».

Tra i segni di questi tempi, il Concilio segnala un fatto doloroso: «Cresce sempre di più il fenomeno di masse che, praticamente, si disinteressano della religione». Come leggiamo questo grave segno? Siamo coscienti di quello che sta succedendo? È sufficiente attribuirlo al materialismo, alla secolarizzazione o al rifiuto sociale di Dio? Non dobbiamo ascoltare all’interno della Chiesa una chiamata alla conversione?

La maggioranza se n’è andata via silenziosamente, senza fare alcun rumore. Sono sempre stati muti nella Chiesa. Nessuno ha chiesto loro niente d’importante. Non hanno mai pensato che potevano avere qualcosa da dire. Adesso se ne vanno silenziosamente. Cosa c’è nel fondo del loro silenzio? Chi li ascolta? Si sono sentiti qualche volta accolti, ascoltati e accompagnati nelle nostre comunità?

Molti di quelli che se ne vanno erano cristiani semplici, che compivano per abitudine i loro doveri religiosi. La religione che avevano ricevuto si è disintegrata. Non vi hanno trovato la forza di cui avevano bisogno per far fronte ai nuovi tempi. Che alimento hanno ricevuto da noi? Dove potranno adesso ascoltare l’Evangelo? Dove potranno trovarsi con Cristo?

Altri se ne vanno delusi, stanchi di ascoltare parole che non toccano il loro cuore, né rispondono ai loro interrogativi, rattristati nello scoprire lo «scandalo permanente» della Chiesa. Alcuni continuano a cercare a tentoni. Chi renderà loro credibile la Buona Notizia di Gesù?

Benedetto XVI continua a insistere che il maggior pericolo per la Chiesa non viene dal di fuori, ma che è all’interno, nel suo peccato e nella sua infedeltà. È il momento di reagire. La conversione della Chiesa è possibile, ma inizia dalla nostra conversione, quella di ciascuno di noi.

SIGNES DES TEMPS

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Les évangiles ont recueilli, de plusieurs manières, l’appel insistant de Jésus à rester éveillés et vigilants, très attentifs aux signes des temps.

Au début, les premiers chrétiens ont donné beaucoup d’importance à cette “vigilance” afin d’être prêts pour la venue imminente du Seigneur. Plus tard, ils ont pris conscience que, pour se maintenir fidèles à Jésus tout au long de l’histoire, il est indispensable de vivre avec lucidité, attentifs aux signes de chaque époque.

Vatican II exprime ainsi cette préoccupation: “C’est un devoir permanent de l’Eglise de scruter à fond les signes de cette époque et de les interpréter à la lumière de l’Evangile, de telle sorte qu’en s’adaptant à chaque génération, elle puisse répondre aux interrogations constantes de l’humanité sur le sens de la vie présente et future…”

Parmi les signes de ces temps, le Concile signale un fait douloureux: “Il s’accroît de jour en jour le phénomène des masses qui, dans la pratique, ne s’intéressent plus à la religion”. Comment lisons-nous ce signe grave? Sommes-nous conscients de ce qui est en train d’arriver? Suffit-il de l’attribuer au matérialisme, à la sécularisation ou au rejet social de Dieu? Ne faut-il pas entendre, au cœur de l’Eglise, un appel à la conversion?

Une grande majorité est partie silencieusement, sans aucun bruit. Ils ont toujours été muets dans l’Eglise. Personne ne leur a posé de question importante. Ils n’ont jamais pensé qu’ils avaient quelque chose à dire. Maintenant ils partent discrètement. Que se cache-t-il au fond de leur silence? Qui les écoute-t-il? Se sont ils senti une fois accueillis, écoutés et accompagnés au sein de nos communautés?

Parmi ceux qui partent, beaucoup étaient de chrétiens simples, habitués à accomplir par coutume leurs devoirs religieux. La religion qu’ils avaient reçue s’est effondrée. Ils n’y ont pas trouvé la force dont ils avaient besoin pour faire face aux temps nouveaux. Quelle nourriture ont-ils reçue de nous? Où pourront-ils entendre maintenant l’Evangile? Où pourront-ils rencontrer le Christ?

D’autres partent déçus. Fatigués d’entendre des paroles qui ne touchent leur cœur ni répondent à leurs interrogations. Attristés, en découvrant le “scandale permanent” de l’Eglise. D’autres continuent de chercher à tâtons. Qui leur rendra crédible la Bonne Nouvelle de Jésus?

Benoît XVI insiste sur le fait que le plus grand danger pour l’Eglise ne vient pas du dehors mais se trouve à l’intérieur d’elle-même, dans son péché et dans son infidélité. C’est le moment de réagir. La conversion de l’Eglise est possible mais elle commence par notre conversion; celle de chacun de nous.

SIGNS OF THE TIMES

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

The Gospels have saved for us the various ways by which Jesus insistently told us to stay always awake and vigilant, paying attention to the signs of the times. At the beginning, the early Christians paid special attention to be prepared for the imminent coming of the Lord. Later on, they learned to become aware of such signs and changes as time went by, and stayed faithful to Jesus’ doctrines.

This is how Vatican II expressed this concern: “It is the permanent duty of the Church, discerning in depth the signs of these times and interpret them in the light of the Gospel, so that, in accordance with each generation, we can respond to the ongoing questions by humans with regard to the meaning of life in the present and the future…”

Among the signs of these times, the Council points to a painful fact: “There is a growing phenomenon, day by day, of the practical rejection of religion by the masses.” How do we interpret this serious sign? Are we really aware of what is happening? Is it enough that we attribute it to materialism, secularism and the social rejection of God? Can’t we listen, within the Church, to the call to conversion?

The majority of the Christians are leaving silently, without making much noise. Actually, they were always mute within the Church. Nobody had asked them anything anyway. They never thought they had anything to contribute. So now they stay away quietly. What has really caused their departure? Who listens to them? Did they ever feel wanted, listened to and accepted in their communities?

Many of those who have left were simple Christians who were used to observing their religious obligations. The religion they had been taught has now disappeared. They did not have the strength to face the new challenges of these new times. What did they learn from us? Where else can they hear the Gospel messages? Where will they find Christ?

Still others remain disappointed. They are tired of hearing always words that don’t touch their hearts or answer their questions. They are hurt when they hear about the “permanent scandal” within the Church. A few continue their search for the Truth. Who can really make the Good News acceptable?

Benedict XVI has been telling us all along that the real danger for the Church does not come from outside, but it has be to found inside, within our own sins and infidelities. This is a time to react. The conversion of the Church is possible, but it has to start with our own conversion, each one of us.

ALDIEN SEINALEAK

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Askotariko eran agertu dute ebanjelioek Jesusek behin eta berriz egindako deia, aldien seinaleei buruz esna, adi eta arretatsu bizi gaitezen. Hasiera hartan, lehen kristauek garrantzi handia eman zioten «adi egote» horri, berehala gertatzekoa omen zen Jaunaren etorrerarako prest egon ahal izateko. Geroago, argi ikusi zuten ezen ezinbestekoa dela aro bakoitzeko seinaleei buruz azti eta adi egon beharra, historian barna Jesusi leial atxiki ahal izateko.

Hona nola agertu duen Vatikano II.ak kezka hau: «Elizak etengabeko eginbeharra du aro honetako seinaleak miatu eta Ebanjelioaren argian interpretatzea, momentuko belaunaldira egokituz, gizadiak egungo eta geroko biziaren zentzuaz izan ohi dituen betiko galderei erantzun ahal izateko…».

Aldi hauetako seinaleen artean, Kontzilioak gertaera mingarri hau aipatu du: «Haziz doa egunez egun, izatez, erlijioa bazter uzten ari den jendetzaren fenomenoa». Nola ari gara irakurtzen seinale larri hau? Jabetu al gara gertatzen ari den horretaz? Aski ote da hori guztia materialismoari, sekulartzeari eta Jainkoarekiko ukapen sozialari leporatzea? Ez ote gara entzun beharrean Eliza baitan konbertsiorako deia?

Jenderik gehienak isil-isilik alde egin du, batere zaratarik gabe. Beti egon izan dira mutu Elizan. Inork ez die galdetu izan garrantzizko ezertaz. Inoiz ez zaie burura etorri bazuketela zerbait esatekorik. Eta azkenean isil-isilik alde egiten dute. Zer da halakoen isiltasun horren hondoan? Nork entzun izan die? Sumatu al dute inoiz norbaiten abegi ona, norbaitek entzuten ziela, sumatu al dute inoiz norbait beren lagun gure elkarteetan?

Joan direnetarik asko kristau xumeak ziren, beren betebehar erlijiosoak ohituraz betetzera ohituak. Hartua zuten erlijioak gain behera egin du. Ez dute aurkitu hartan aldi berriei aurre egin ahal izateko behar zuten indarra. Zein elikagai hartu dute gugandik? Non entzun ahal izango dute Ebanjelioa hemendik aurrera? Non egin ahal izango dute topo Kristorekin?

Beste batzuk usteak huts eginik joan dira. Asperturik bihotza ukitzen ez dieten hitzak entzutera, beren galdekizunei erantzuten ez dietenak entzutera. Penaturik Elizan «etengabeko eskandalua» aurkitzean. Batzuek haztamuka bila jarraitzen dute. Nork egingo die sinesgarri Jesusen Berri Ona?

Benedikto XVI.a behin eta berriz ari da esaten arriskurik handiena Elizarentzat ez datorrela kanpotik, baizik bere baitan duela arriskua, bere bekatuan, bere fideltasun-faltan. Erreakzionatzeko ordua da. Daitekeena da Elizaren konbertsioa, baina gure konbertsioaz hasirik, gutako bakoitzarenaz.

SIGNES DELS TEMPS

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Els evangelis han recollit de diverses formes la crida insistent de Jesús a viure desperts i vigilants, molt atents als signes dels temps. Al principi, els primers cristians van donar molta importància a aquesta «vigilància» per estar preparats davant la vinguda imminent del Senyor. Més tard, es va prendre consciència que viure amb lucidesa, atents als signes de cada època, és imprescindible per mantenir-nos fidels a Jesús al llarg de la història.

Així recull el Vaticà II aquesta preocupació: «És deure permanent de l’Església escrutar a fons els signes d’aquesta època i interpretar-los a la llum de l’Evangeli, de manera que, acomodant-se a cada generació, pugui respondre als perennes interrogants de la humanitat sobre el sentit de la vida present i futura …».

Entre els signes d’aquests temps, el Concili assenyala un fet dolorós: «Creix de dia en dia el fenomen de masses que, pràcticament, es desentenen de la religió». Com estem llegint aquest greu signe? Som conscients del que està succeint? N’hi ha prou d’atribuir-ho al materialisme, la secularització o el rebuig social de Déu? No hem d’escoltar a l’interior de l’Església una crida a la conversió?

La majoria ha anat marxant silenciosament, sense fer soroll. Sempre han estat muts a l’Església. Ningú els ha preguntat res important. Mai han pensat que podien tenir alguna cosa a dir. Ara se’n van calladament. Què hi ha al fons del seu silenci? Qui els escolta? S’han sentit alguna vegada acollits, escoltats i acompanyats a les nostres comunitats?

Molts dels que se’n van eren cristians senzills, acostumats a complir per costum els seus deures religiosos. La religió que havien rebut s’ha ensorrat. No han trobat la força que necessitaven per enfrontar-se als nous temps. Quin aliment han rebut de nosaltres? On podran ara escoltar l’Evangeli? On podran trobar-se amb Crist?

Altres se’n van decebuts. Cansats d’escoltar paraules que no toquen el seu cor ni responen als seus interrogants. Entristits en descobrir «l’escàndol permanent» de l’Església. Alguns segueixen buscant a les palpentes. Qui els farà creïble la Bona Nova de Jesús?

Benet XVI insisteix que el perill més gran per a l’Església no ve de fora, sinó que està dins d’ella mateixa, en el seu pecat i infidelitat. És el moment de reaccionar. La conversió de l’Església és possible, però comença per la nostra conversió, la de cada un.

SIGNOS DOS TEMPOS

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

Os evanxeos recolleron de diversas formas a chamada insistente de Xesús a vivir espertos e vixiantes, moi atentos aos signos dos tempos.

Ao principio, os primeiros cristiáns deron moita importancia a esta «vixilancia» para estar preparado ante a vinda inminente do Señor. Máis tarde, tomaron conciencia de que vivir con lucidez, atentos aos signos de cada época, é imprescindíbel para manternos fieis a Xesús ao longo da historia.

Así recolle o Vaticano II esta preocupación: «É deber permanente da Igrexa escrutar a fondo os signos desta época e interpretalos á luz do Evanxeo, de forma que, acomodándose a cada xeración, poida responder aos perennes interrogantes da humanidade sobre o sentido da vida presente e futura … «.

Entre os signos destes tempos, o Concilio sinala un feito doloroso: «Medra de día en día o fenómeno de masas dos que, practicamente, se desentenden da relixión». Cómo estamos a ler este grave signo? Somos conscientes do que está a suceder? É suficiente atribuílo ao materialismo, á secularización ou ao rexeitamento social de Deus? Non teremos de escoitar no interior unha chamada á conversión?

A maioría foi marchando silandeiramente, sen causar ruído ningún. Sempre estiveron mudos na Igrexa. Ninguén lles preguntou nada importante. Nunca pensaron que pidesen ter algo que dicir. Agora marchan caladiñamente. Qué hai no fondo do seu silencio? Quén os escoita? Sentíronse algunha vez acollidos, escoitados e acompañados nas nosas comunidades?

Moitos dos que se van eran cristiáns sinxelos, habituados a cumprir por costume os seus deberes relixiosos. A relixión que recibiran esborrallouse. Non atoparon nela a forza que necesitaban para enfrontar os novos tempos. Que alimento recibiron de nós? Ónde poderán agora escoitar o Evanxeo? Ónde poderán atoparse con Cristo?

Outros vanse decepcionados. Cansos de escoitar palabras que non tocan o seu corazón nin responden aos seus interrogantes. Apesarados ao descubrir o «escándalo permanente» da Igrexa. Algúns seguen buscando ás apalpadelas. Quen lles fará críbel a Boa Noticia de Xesús?

Benedicto XVI vén insistindo en que o maior perigo para a Igrexa non vén de fóra, senón que está dentro dela mesma, no seu pecado e infidelidade. É o momento de reaccionar. A conversión da Igrexa é posíbel, pero empeza pola nosa propia conversión, a de cada un.