4 Cuaresma (A) Juan 9, 1-41
CAMINOS HACIA LA FE
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 30/03/11.- El relato es inolvidable. Se le llama tradicionalmente «La curación del ciego de nacimiento», pero es mucho más, pues el evangelista nos describe el recorrido interior que va haciendo un hombre perdido en tinieblas hasta encontrarse con Jesús, «Luz del mundo».

No conocemos su nombre. Sólo sabemos que es un mendigo, ciego de nacimiento, que pide limosna en las afueras del templo. No conoce la luz. No la ha visto nunca. No puede caminar ni orientarse por sí mismo. Su vida transcurre en tinieblas. Nunca podrá conocer una vida digna.

Un día Jesús pasa por su vida. El ciego está tan necesitado que deja que le trabaje sus ojos. No sabe quién es, pero confía en su fuerza curadora. Siguiendo sus indicaciones, limpia su mirada en la piscina de Siloé y, por primera vez, comienza a ver. El encuentro con Jesús va a cambiar su vida.

Los vecinos lo ven transformado. Es el mismo pero les parece otro. El hombre les explica su experiencia: «un hombre que se llama Jesús» lo ha curado. No sabe más. Ignora quién es y dónde está, pero le ha abierto los ojos. Jesús hace bien incluso a aquellos que sólo lo reconocen como hombre.

Los fariseos, entendidos en religión, le piden toda clase de explicaciones sobre Jesús. El les habla de su experiencia: «sólo sé una cosa: que era ciego y ahora veo». Le preguntan qué piensa de Jesús y él les dice lo que siente: «que es un profeta». Lo que ha recibido de Él es tan bueno que ese hombre tiene que venir de Dios. Así vive mucha gente sencilla su fe en Jesús. No saben teología, pero sienten que ese hombre viene de Dios.

Poco a poco, el mendigo se va quedando solo. Sus padres no lo defienden. Los dirigentes religiosos lo echan de la sinagoga. Pero Jesús no abandona a quien lo ama y lo busca. «Cuando oyó que lo habían expulsado, fue a buscarlo». Jesús tiene sus caminos para encontrarse con quienes lo buscan. Nadie se lo puede impedir.

Cuando Jesús se encuentra con aquel hombre a quien nadie parece entender, sólo le hace una pregunta: «¿Crees en el Hijo del Hombre?» ¿Crees en el Hombre Nuevo, el Hombre plenamente humano precisamente por ser expresión y encarnación del misterio insondable de Dios? El mendigo está dispuesto a creer, pero se encuentra más ciego que nunca: «¿Y quién es, Señor, para que crea en él?»

Jesús le dice: «Lo estás viendo: el que te está hablando, ése es». Al ciego se le abren ahora los ojos del alma. Se postra ante Jesús y le dice: «Creo, Señor». Sólo escuchando a Jesús y dejándonos conducir interiormente por él, vamos caminando hacia una fe más plena y también más humilde. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

CAMINHOS PARA A FÉ

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

O relato é inesquecível. Chama-se tradicionalmente «A cura do cego de nascença», mas é muito mais, pois o evangelista descreve o percurso interior que vai fazendo um homem perdido nas trevas até encontrar-se com Jesus, «Luz do mundo».

Não conhecemos o seu nome. Apenas sabemos que é um mendigo, cego de nascimento, que pede esmola nas redondezas do templo. Não conhece a luz. Nunca a viu. Não pode caminhar nem orientar-se por si mesmo. A sua vida decorre nas trevas. Nunca poderá conhecer uma vida digna.

Um dia Jesus passa pela sua vida. O cego tem tanta necessidade que deixa que lhe trabalhe os seus olhos. Não sabe quem é, mas confia na Sua força curadora. Seguindo as Suas indicações, limpa a sua vista na piscina de Siloé e, pela primeira vez, começa a ver. O encontro com Jesus vai mudar a sua vida.

Os vizinhos vêem-no transformado. É o mesmo mas parece-lhes outro. O homem explica-lhes a sua experiencia: «um homem que se chama Jesus» cura-o. Não sabe mais. Ignora quem é e onde está, mas abriu-lhe os olhos. Jesus faz o bem mesmo àqueles que só o conhecem como homem.

Os fariseus, entendidos em religião, pedem-lhe toda a classe de explicações sobre Jesus. Ele fala-lhes da sua experiência: «só sei uma coisa: que era cego e agora vejo». Perguntam-lhe que pensa de Jesus e ele diz-lhes o que sente: «que é um profeta». O que recebeu Dele é tão bom que esse homem tem que vir de Deus. Assim vive muita gente simples a sua fé em Jesus. Não sabem teologia, mas sentem que esse homem vem de Deus.

Pouco a pouco, o mendigo vai ficando só. Os seus pais não o defendem. Os dirigentes religiosos expulsam-no da sinagoga. Mas Jesus não abandona a quem o ama e o procura. «Quando ouviu que o tinham expulso, foi procura-lo». Jesus tem os Seus caminhos para encontrar-se com quem o procura. Ninguém O pode impedir.

Quando Jesus se encontra com aquele homem a quem ninguém parece entender, apenas lhe faz uma pergunta: «Acreditas no Filho do Homem?» Acreditas no Homem Novo, o Homem plenamente humano precisamente por ser expressão e encarnação do mistério insondável de Deus? O mendigo está disposto a acreditar, mas encontra-se mais cego do que nunca: «E quem és, Senhor, para que acredite Nele?»

Jesus diz-lhe: «Estás a vê-Lo: aquele que te está a falar, esse é». Ao cego abrem-se os olhos da alma. Prostra-se ante Jesus e diz-Lhe: «Creio, Senhor». Só escutando Jesus e deixando-nos conduzir interiormente por Ele, vamos caminhando para uma fé mais plena e também mais humilde.

CAMMINI VERSO LA FEDE

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Il racconto è indimenticabile. Lo si chiama tradizionalmente “La guarigione del cieco nato”, ma è molto di più, poiché l’evangelista ci descrive il percorso interiore che fa un uomo smarrito nelle tenebre verso l’incontro con Gesù, Luce del mondo.

Non conosciamo il suo nome. Sappiamo solo che è un mendicante, cieco dalla nascita, che chiede l’elemosina alle porte del tempio. Non conosce la luce. Non l’ha vista mai. Non può camminare né orientarsi da solo. La sua vita passa nelle tenebre. Non potrà mai conoscere una vita degna.

Un giorno per la sua vita passa Gesù. Il cieco è in un tale bisogno che lascia che le manovri negli occhi. Non sa chi è, ma confida nella sua forza guaritrice. Seguendo le sue indicazioni, lava il suo sguardo nella piscina di Siloe e, per la prima volta, comincia a vedere. L’incontro con Gesù cambierà la sua vita.

I vicini lo vedono trasformato. È lo stesso ma sembra un altro. L’uomo spiega loro la sua esperienza: un uomo che si chiama Gesù lo ha guarito. Non sa altro. Ignora chi è e dove sta, ma gli ha aperto gli occhi. Gesù fa bene anche a quelli che lo riconoscono soltanto come uomo.

I farisei, esperti di religione, gli chiedono ogni sorta di spiegazioni su Gesù. Egli parla loro della sua esperienza: una cosa io so: ero cieco e ora ci vedo. Gli domandano che cosa pensa di Gesù ed egli dice loro quello che sente: che è un profeta. Quello che ha ricevuto da Lui è tanto buono che quest’uomo deve venire da Dio. Così molta gente semplice vive la propria fede in Gesù. Non sanno teologia, ma sentono che quest’uomo viene da Dio.

A poco a poco, il mendicante va rimanendo solo. I suoi genitori non lo difendono. I dirigenti religiosi lo scacciano dalla sinagoga. Ma Gesù non abbandona chi lo ama e lo cerca. Quando seppe che lo avevano cacciato fuori, andò a cercarlo. Gesù ha le sue vie per incontrarsi con quelli che lo cercano. Nessuno glielo può impedire.

Quando Gesù incontra quell’uomo che nessuno sembra capire, gli fa solo una domanda: Credi nel Figlio dell’Uomo? Credi nell’Uomo Nuovo, l’Uomo pienamente umano proprio perché è espressione e incarnazione del mistero insondabile di Dio? Il mendicante è disposto a credere, ma si trova più cieco che mai: E chi è, Signore, perché io creda in lui?

Gesù gli dice: Lo hai visto. È colui che parla con te. Al cieco si aprono ora gli occhi dell’anima. Si prostra davanti a Gesù e gli dice: Credo, Signore. Solo ascoltando Gesù e lasciandosi condurre interiormente da lui, possiamo avanzare verso una fede più piena e anche più umile.

DES CHEMINS VERS LA FOI

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Le récit est inoubliable. On l’appelle traditionnellement “La guérison de l’aveugle-né”, mais c’est beaucoup plus, car l’évangéliste nous décrit le parcours intérieur réalisé par un homme perdu dans les ténèbres jusqu’à sa rencontre avec Jésus, “Lumière du monde”.

Nous ignorons son nom. Nous savons seulement qu’il s’agit d’un mendiant, aveugle –né, qui demande l’aumône aux alentours du temple. Il ne connaît pas la lumière. Il ne l’a jamais vue. Il ne peut marcher ni s’orienter tout seul. Sa vie se passe dans les ténèbres. Il ne pourra jamais connaître une vie digne.

Un jour, Jésus croise sa vie. L’aveugle est tellement handicapé qu’il le laisse s’occuper de ses yeux. Il ignore qui il est mais il fait confiance à sa force de guérison. En suivant ses indications, il nettoie son regard dans la piscine de Siloé et, pour la première fois, il commence à voir. La rencontre de Jésus va changer sa vie.

Les voisins constatent sa transformation. Il s’agit de la même personne mais il leur paraît (un) autre. L’homme leur explique son expérience : « un homme appelé Jésus » l’a guéri. Il n’en sait pas plus. Il ignore qui il est et où il habite ; c’est qui est sûr, il lui a ouvert les yeux. Jésus fait du bien même à ceux qui ne le reconnaissent que comme un homme.

Les pharisiens, experts en religion, lui demandent toute sorte d’explications sur Jésus. Il leur parle de son expérience : « je ne sais qu’une seule chose : j’étais aveugle et maintenant je vois ». Ils lui demandent ce qu’il pense de Jésus et il leur dit ce qu’il ressent : « c’est un prophète ». Ce qu’il a reçu de lui est tellement bon que cet homme doit forcément provenir de Dieu. C’est ainsi que beaucoup de gens simples vivent leur foi en Jésus. Ils n’ont pas étudié la théologie mais ils sentent que cet homme vient de Dieu.

Peu à peu, le mendiant reste seul. Ses parents ne le défendent pas. Les dirigeants religieux l’expulsent de la synagogue. Mais Jésus n’abandonne pas celui qui l’aime et qui le cherche. « Lorsqu’il apprit qu’on l’avait expulsé, il revint le chercher ». Jésus a ses chemins pour rencontrer ceux qui le cherchent. Personne ne peut l’en empêcher.

Lorsque Jésus rencontre cet homme que personne ne semble comprendre, il lui pose une seule question: “Crois-tu au Fils de Dieu?” Crois-tu à l’Homme Nouveau, l’Homme pleinement humain justement parce qu’il est l’expression et l’incarnation du mystère insondable de Dieu ? Le mendiant est prêt à croire mais il se sent plus aveugle que jamais : « Et qui est-il, Seigneur, pour que j’y crois ? »

Jésus lui dit: “Tu le vois: celui qui te parle, c’est lui.” Ce sont les yeux du cœur qui s’ouvrent maintenant pour l’aveugle. Il se prosterne devant Jésus et lui dit : « Je crois, Seigneur ». C’est seulement en écoutant Jésus et en nous laissant conduire intérieurement par lui que nous avancerons vers une foi plus solide et en même temps, plus humble.

WAYS THAT LEAD TO FAITH

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

It is an unforgettable story. Traditionally known as “The miracle of the man born blind”, but the evangelist offers us a long story of the inner journey of a man, lost in darkness, who found in Jesus “the Light of the world.”

The blind man’s name is not known. We know, however, that he was a beggar who was blind from birth and used to beg alms outside the temple. He has never seen the light. He cannot even find his way towards Jesus. His life has been spent in the dark and his future offers no hope at all.

One day, however, Jesus entered his life. The blind man was so desperate that he let Jesus work on his eyes. He didn’t know Him but he trusted in his healing power. He followed his instructions and “went off to wash his eyes in the Pool of Siloam,” and his sight was restored. That meeting was Jesus changed his whole life.

The blind man’s neighbours found him a changed man. He explained to them the whole experience: “A man called Jesus has cured me; that’s all I know. He could now see because his eyes were open. Jesus heals everyone even those who know Him only as a man.

The Pharisees, versed only in the written Laws, asked the cured man all sorts of questions about Jesus: “What have you to say about Him?” He told them what he felt and said: “He is a Prophet.” What he had received could certainly come only from God. Such is the faith of so many simple people who come to believe in Jesus. They know little about theology, but they know that such man must come from God.

Little by little, the beggar was left alone by himself. His parents did not know what to make of the whole affair. “He is old enough, ask him.” The Jews expelled him from the synagogue. Jesus, however, never abandons anyone who seeks and loves him. When Jesus heard that “they had driven him away”, he went looking for him. Jesus always knows where to find those who are looking for Him. Nobody can stop him.

When Jesus finds the man that nobody seemed to understand, he simply asked him one question: “Do you believe in the Son of Man?” Do you believe in this New Man, completely human because he is an expression and reincarnation of the inscrutable mystery of God? The blind man was certainly well disposed, but he said to Jesus: “Sir, tell me who he is that I may believe in him.”

Jesus told him: “You’re looking at him, he’s speaking to you.” The blind man’s inner eyes were opened and, falling on his knees, he said: “Lord, I believe,” and worshipped him. It is only when we listen to Jesus and are guided by him, that we find ways to a fuller and more genuine faith.

FEDERAKO BIDEAK

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Ahaztezina da kontakizuna. Tradizioz «Jaiotzetiko itsua sendatzea» deitzen zaio, baina askoz gehiago da; ebanjelariak gizon baten barne-ibilbidea deskribatu digu, Jesusekin, «munduaren argi» den horrekin, topo egin arte ilunpean galdurik ibili den gizon batena.

Ez dakigu haren izenik. Hauxe dakigu soilik: eskalea dela, jaiotzetik itsua, tenpluaren atarian limosna eske egon ohi dela. Ez daki argia zen den. Ez du ikusi sekula. Ezin ibili da, ez du nondik norako gaitasunik. Ilunpean bizi da. Ezin ezagutuko du sekula bizitza duin bat.

Behin batean, ordea, Jesus sartu da haren bizitzan. Itsuak halako premia du, non begiak igurzten uzten baitio. Ez daki zein den, baina konfiantza du haren indar sendatzailean. Jesusen esana eginez, Siloeko ur-putzuan garbitu ditu begiak, eta ikusten hasi da lehen aldiz. Jesusekin topo egin izanak aldatu egingo du haren bizitza.

Auzokoek eraldaturik ikusi dute. Lehengoa bera da, baina beste bat ematen du. Bere esperientzia argitzen die: «Jesus izeneko gizon batek» sendatu du. Ez daki beste ezer. Ez daki nor den, ez non den, baina begiak ireki dizkio. Hain zuzen, Jesusek on egiten die bera gizon huts bezala aitortzen dutenei ere.

Fariseuek, erlijio-kontuan adituak diren haiek, mila argibide eskatzen diote Jesusez. Bere esperientzia kontatzen die: «gauza bakarra dakit: itsua nintzela eta orain ikusten dudala». Jesusez zer iritzi duen galdetzen diote, eta sentitzen duena esaten die: «profeta dela». Harengandik hartua hain gauza ona da, non gizon hori Jainkoagandik baitatorke. Horrela bizi du jende xume askok Jesusenganako fedea. Ez daki teologiarik, baina sumatzen du Jainkoagandik datorrela gizon hori.

Pixkana, eskalea bakarrik gelditzen ari da. Gurasoek ez dute defenditu. Arduradun erlijiosoek kanpora bota dute sinagogatik. Alabaina, Jesusek ez du uzten bera maite duen eta bilatzen duen inor. «Bota zutela entzun zuenean, haren bila joan zen». Jesusek bere bideak ditu bere bila dabiltzanekin topo egiteko. Ezin eragotzi dio inork.

Jesusek, inork ez diola ulertzen ematen duen gizon harekin topo egitean, galdera bakarra egin dio: «Sinesten al duzu Gizonaren Semeagan?» Sinesten al duzu Gizon Berriagan? Hain juxtu, Jainkoaren ezin atzemaneko misterioaren adierazpen eta gizakunde delako guztiz gizon den Gizonagan? Eskalea presta da sinesteko, baina inoiz baino itsuago da: «Eta zein da, Jauna, harengan sinets dezadan?»

Jesusek diotso: «Ikusten duzun hauxe: mintzo zaizuna, hauxe da». Itsuari begiak ireki zaizkio orain. Eta Jesusen aurrean ahuspeztu eta diotso: «Sinesten dut, Jauna». Jesusi entzunez bakarrik eta barnetik hark gida gaitzan utziz joaten gara fede beteago eta, baita, apalago baterantz.

CAMINS VERS LA FE

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

El relat és inoblidable. Se l’anomena tradicionalment «La guarició del cec de naixement», però és molt més, ja que l’evangelista ens descriu el recorregut interior que va fent un home perdut en tenebres fins a trobar-se amb Jesús, «Llum del món».

No coneixem el seu nom. Només sabem que és un captaire, cec de naixement, que demana almoina als afores del temple. No coneix la llum. No l’ha vist mai. No pot caminar ni orientar-se per si mateix. La seva vida transcorre en tenebres. Mai podrà conèixer una vida digna.

Un dia Jesús passa per la seva vida. El cec està tan necessitat que deixa que li treballi els seus ulls. No sap qui és, però confia en la seva força guaridora. Seguint les seves indicacions, neteja la seva mirada a la piscina de Siloè i, per primera vegada, comença a veure-hi. La trobada amb Jesús canviarà la seva vida.

Els veïns el veuen transformat. És el mateix però els sembla un altre. L’home els explica la seva experiència: «aquell home que es diu Jesús» l’ha guarit. No sap res més. Ignora qui és i on és, però li ha obert els ulls. Jesús fa bé fins i tot als qui només el reconeixen com a home.

Els fariseus, entesos en religió, li demanen tota mena d’explicacions sobre Jesús. Ell els parla de la seva experiència: «sé una cosa: jo era cec i ara hi veig». Li pregunten què pensa de Jesús i ell els diu el que pensa: «que és un profeta». El que ha rebut d’Ell és tan bo que aquest home ha de venir de Déu. Així viu molta gent senzilla la seva fe en Jesús. No saben teologia, però senten que aquest home ve de Déu.

A poc a poc, el captaire es va quedant sol. Els seus pares no el defensen. Els dirigents religiosos el treuen a la sinagoga. Però Jesús no abandona qui l’estima i el busca. «Jesús va sentir a dir que l’havien tret fora i, quan el trobà, li digué». Jesús té els seus camins per trobar-se amb aquells que el cerquen. Ningú li ho pot impedir.

Quan Jesús es troba amb aquell home a qui ningú sembla entendre, només li fa una pregunta: «Creus en el Fill de l’Home?» Creus en l’Home Nou, l’Home plenament humà precisament per ser expressió i encarnació del misteri insondable de Déu? El captaire està disposat a creure, però es troba més cec que mai: «I qui és, Senyor, perquè hi pugui creure?»

Jesús li diu: «Ja l’has vist: és el qui et parla». Al cec se li obren ara els ulls de l’ànima. Es postra davant Jesús i li diu: «Hi crec, Senyor». Només escoltant Jesús i deixant-nos conduir interiorment per ell, anem caminant cap a una fe més plena i també més humil.

CAMIÑOS CARA A FE

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

O relato é inesquecíbel. Chámaselle tradicionalmente «A curación do cego de nacemento», pero é moito máis, pois o evanxelista descríbenos o percorrido interior que vai facendo un home perdido en tebras ata atopar con Xesús, «Luz do mundo».

Non coñecemos o seu nome. Só sabemos que é un mendigo, cego de nacemento, que pide esmola nos arredores do templo. Non coñece a luz. Non a viu nunca. Non pode camiñar nin orientarse por si mesmo. A súa vida transcorre en tebras. Nunca poderá coñecer unha vida digna.

Un día Xesús pasa pola súa vida. O cego está tan necesitado que deixa que lle ande nos seus ollos. Non sabe quen é, pero confía na súa forza curadora. Seguindo as súas indicacións, limpa a súa mirada na piscina de Siloé e, por primeira vez, comeza a ver. O encontro con Xesús vai cambiar a súa vida.

Os veciños veno transformado. É o mesmo, pero parécelles outro. O home explícalles a súa experiencia: «un home que se chama Xesús» curouno. Non sabe máis. Ignora quen é ou onde está, pero abriulle os ollos. Xesús fai ben mesmo a aqueles que só o recoñecen como home.

Os fariseos, entendidos en relixión, pídenlle toda clase de explicacións sobre Xesús. El fálalles da súa experiencia: «só sei unha cousa: que eu era cego e agora vexo». Pregúntanlle que pensa de Xesús e el dilles o que sente: «que é un profeta». O que recibiu d´El é tan bo que ese home ten que vir de Deus. Así vive moita xente sinxela a súa fe en Xesús. Non saben teoloxía, pero senten que ese home vén de Deus.

Pouco a pouco, o mendigo vai quedando só. Os seus pais non o defenden. Os dirixentes relixiosos bótano da sinagoga. Pero Xesús non abandona a quen o ama e o busca. «Cando oíu que o expulsaran, foi buscalo». Xesús ten os seus camiños para atoparse cos que o buscan. Ninguén llelo pode impedir.

Cando Xesús se atopa con aquel home a quen ninguén parece entender, só lle fai unha pregunta: «Cres no Fillo do Home?» Cres no Home Novo, o Home plenamente humano, precisamente por ser expresión e encarnación do misterio insondábel de Deus? O mendigo está disposto a crer, pero atópase máis cego que nunca: «E quen é, Señor, para que eu crea nel «?

Xesús dille: «Estalo a ver: o que che está a falar, ese é». Ao cego ábrenselle agora os ollos da alma. Próstrase ante Xesús e dille: «Creo, Señor». Só escoitando a Xesús e deixándonos conducir interiormente por el, imos camiñando cara a unha fe máis plena e tamén máis humilde.