Domingo de Ramos (A) Mateo 26, 14-27,66
ESCÁNDALO Y LOCURA
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA,13/04/11.- Los primeros cristianos lo sabían. Su fe en un Dios crucificado sólo podía ser considerada como un escándalo y una locura. ¿A quién se le había ocurrido decir algo tan absurdo y horrendo de Dios? Nunca religión alguna se ha atrevido a confesar algo semejante.

Ciertamente, lo primero que todos descubrimos en el crucificado del Gólgota, torturado injustamente hasta la muerte por las autoridades religiosas y el poder político, es la fuerza destructora del mal, la crueldad del odio y el fanatismo de la mentira. Pero ahí precisamente, en esa víctima inocente, los seguidores de Jesús vemos a Dios identificado con todas las víctimas de todos los tiempos.

Despojado de todo poder dominador, de toda belleza estética, de todo éxito político y toda aureola religiosa, Dios se nos revela, en lo más puro e insondable de su misterio, como amor y sólo amor. No existe ni existirá nunca un Dios frío, apático e indiferente. Sólo un Dios que padece con nosotros, sufre nuestros sufrimientos y muere nuestra muerte.

Este Dios crucificado no es un Dios poderoso y controlador, que trata de someter a sus hijos e hijas buscando siempre su gloria y honor. Es un Dios humilde y paciente, que respeta hasta el final la libertad del ser humano, aunque nosotros abusemos una y otra vez de su amor. Prefiere ser víctima de sus criaturas antes que verdugo.

Este Dios crucificado no es el Dios justiciero, resentido y vengativo que todavía sigue turbando la conciencia de no pocos creyentes. Desde la cruz, Dios no responde al mal con el mal. «En Cristo está Dios, no tomando en cuenta las transgresiones de los hombres, sino reconciliando al mundo consigo» (2 Corintios 5,19). Mientras nosotros hablamos de méritos, culpas o derechos adquiridos, Dios nos está acogiendo a todos con su amor insondable y su perdón.

Este Dios crucificado se revela hoy en todas las víctimas inocentes. Está en la cruz del Calvario y está en todas las cruces donde sufren y mueren los más inocentes: los niños hambrientos y las mujeres maltratadas, los torturados por los verdugos del poder, los explotados por nuestro bienestar, los olvidados por nuestra religión.

Los cristianos seguimos celebrando al Dios crucificado, para no olvidar nunca el «amor loco» de Dios a la humanidad y para mantener vivo el recuerdo de todos los crucificados. Es un escándalo y una locura. Sin embargo, para quienes seguimos a Jesús y creemos en el misterio redentor que se encierra en su muerte, es la fuerza que sostiene nuestra esperanza y nuestra lucha por un mundo más humano. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

ESCÂNDALO E LOUCURA

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Os primeiros cristãos sabiam-no. A sua fé num Deus crucificado só podia ser considerada como um escândalo e uma loucura. Quem se lembraria de dizer algo de tão absurdo e horrendo de Deus? Nunca religião alguma se há atrevido a confessar algo semelhante.

Certamente, o primeiro que todos descobrimos no crucificado do Gólgota, torturado injustamente até à morte pelas autoridades religiosas e pelo poder político, é a força destruidora do mal, a crueldade do ódio e o fanatismo da mentira. Mas aí precisamente, nessa vítima inocente, os seguidores de Jesus vêm a Deus identificado com todas as vítimas de todos os tempos.

Despojado de todo o poder dominador, de toda a beleza estética, de todo o êxito político y toda aureola religiosa, Deus revela-se, no mais puro e insondável do Seu mistério, como amor e só amor. Não existe nem existirá nunca um Deus frio, apático e indiferente. Só um Deus que padece com nós, sofre os nossos sofrimentos e morre a nossa morte.

Este Deus crucificado não é um Deus poderoso e controlador, que trata de submeter os Seus filhos e filhas procurando sempre a Sua glória e honrarias. É um Deus humilde e paciente, que respeita até ao final a liberdade do ser humano, mesmo que nós abusemos uma e outra vez do Seu amor. Prefere ser vítima das Suas criaturas do que verdugo.

Este Deus crucificado não é o Deus justiceiro, ressentido e vingativo que todavia continua a perturbar a consciência de não poucos crentes. Desde a cruz, Deus não responde ao mal com o mal. «Em Cristo está Deus, não tomando em conta as transgressões dos homens, mas reconciliando o mundo consigo» (2 Coríntios 5,19). Enquanto nós falamos de méritos, culpas ou direitos adquiridos, Deus acolhe-nos a todos com o Seu amor insondável e o Seu perdão.

Este Deus crucificado revela-se hoje em todas as vítimas inocentes. Está na cruz do Calvário e está em todas as cruzes onde sofrem e morrem os mais inocentes: as crianças famintas e as mulheres maltratadas, os torturados pelos verdugos do poder, os explorados pelo nosso bem-estar, os esquecidos pela nossa religião.

Os cristãos, continuamos a celebrar o Deus crucificado, para não esquecer nunca o «amor louco» de Deus pela humanidade e para manter vivo a recordação de todos os crucificados. É um escândalo e uma loucura. No entanto, para quem segue Jesus e acredita no mistério redentor que se encerra na Sua morte, é a força que sustem a nossa esperança e a nossa luta por um mundo mais humano.

 

Scandalo e follia

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

I primi cristiani lo sapevano. La loro fede in un Dio crocifisso poteva essere considerata solo come uno scandalo e una follia. A chi sarebbe capitato di dire qualcosa di tanto assurdo e orrendo di Dio? Nessuna religione aveva mai osato confessare qualcosa di simile.

Certo, la prima cosa che tutti scopriamo nel crocifisso del Golgota, torturato ingiustamente fino alla morte dalle autorità religiose e dal potere politico è la forza distruttrice del male, la crudeltà dell’odio e il fanatismo della menzogna. Ma proprio lì, in quella vittima innocente, noi, seguaci di Gesù, vediamo Dio identificato con tutte le vittime di tutti i tempi.

Spogliato di ogni potere dominatore, di ogni bellezza estetica, di ogni risultato politico e di ogni aureola religiosa, Dio ci si rivela, nel nucleo più puro e insondabile del suo mistero, come amore e solo amore. Non esiste e non esisterà mai un Dio freddo, apatico e indifferente. Solo un Dio che patisce con noi, soffre le nostre sofferenze e muore la nostra morte.

Questo Do crocifisso non è un Dio potente, che ci controlla, che vuole sottomettere i suoi figli cercando sempre la sua gloria e il suo onore. È un Dio umile e paziente, che rispetta fino alla fine la libertà dell’essere umano, anche se noi abusiamo prima o poi del suo amore. Preferisce essere vittima delle sue creature piuttosto che carnefice.

Questo Dio crocifisso non è il Dio giustiziere, risentito e vendicativo che continua ancora a turbare la coscienza di non pochi credenti. Dalla croce, Dio non risponde al male con il male. «In Cristo è Dio, che riconcilia a sé il mondo non imputando agli uomini le loro colpe» (2 Cor 5,19). Mentre noi parliamo di meriti, colpe o diritti acquisiti, Dio ci sta accogliendo tutti col suo amore insondabile e il suo perdono.

Questo Dio crocifisso si rivela oggi in tutte le vittime innocenti. Sta sulla croce del Calvario e sta in tutte le croci, dove soffrono e muoiono i più innocenti: i bambini affamati e le donne maltrattate, i torturati dai boia del potere, gli sfruttati dal nostro benessere, i dimenticati dalla nostra religione.

Noi cristianicontinuiamo a celebrare il Dio crocifisso, per non dimenticare mai l’«amore folle» di Dio all’umanità e per mantenere vivo il ricordo di tutti i crocifissi. È uno scandalo e una follia. E tuttavia, per chi segue Gesù e crede nel mistero redentore racchiuso nella sua morte, è la forza che sostiene la nostra speranza e la nostra lotta per un mondo più umano.

 

SCANDALE ET FOLIE

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Les premiers chrétiens le savaient bien. Leur foi en un Dieu crucifié ne pouvait être considérée que scandale et folie. Qui avait pu avoir l’idée de dire sur Dieu quelque chose de si absurde et horrible ? Aucune religion n’a jamais osé confesser quelque chose de pareil.

Certes, ce que nous découvrons d’abord chez le crucifié du Golgotha, injustement torturé jusqu’à la mort par les autorités religieuses et par le pouvoir politique, c’est la force destructrice du mal, la cruauté de la haine et le fanatisme du mensonge.

Dépouillé de tout pouvoir de domination, de toute beauté esthétique, de tout succès politique et de toute auréole religieuse, Dieu se révèle à nous, au plus profond de son pur et insondable mystère, en tant qu’amour et rien qu’amour. Il n’existe et il n’existera jamais un Dieu froid, apathique et indifférent. Mais seulement un Dieu qui souffre avec nous, qui subit nos souffrances et qui meurt de notre mort.

Ce Dieu crucifié n’est pas un Dieu puissant et contrôleur, qui essaie de soumettre ses fils et ses filles en recherchant toujours sa gloire et son honneur. C’est un Dieu humble et patient, respectant jusqu’au bout la liberté de l’être humain, même si nous abusons mille et une fois de son amour. Il préfère être victime de ses créatures qu’en être le bourreau.

Ce Dieu crucifié n’est pas le Dieu justicier, amer et vindicatif qui trouble encore la conscience de nombre des croyants. Depuis sa croix, Dieu ne répond pas au mal par le mal. « Dieu est en Jésus-Christ, non pas en prenant en compte les transgressions des hommes mais en réconciliant le monde avec lui » (2 Corinthiens 5,19). Alors que nous parlons de mérites, culpabilités ou droits acquis, Dieu nous accueille tous avec son amour insondable et avec son pardon.

Ce Dieu crucifié se révèle aujourd’hui à travers toutes les victimes innocentes. Il est sur la croix du Calvaire et sur toutes les croix où les plus innocents souffrent et meurent : les enfants affamés et les femmes maltraitées, les torturés par les bourreaux du pouvoir, les exploités par notre bien-être, les oubliés par notre religion.

Nous chrétiens, nous continuons de célébrer le Dieu crucifié pour ne jamais oublier “le fol amour” de Dieu pour l’humanité et pour maintenir vivant le souvenir de tous les crucifiés. C’est un scandale et une folie. Cependant, pour nous, qui suivons Jésus et croyons au mystère rédempteur contenu dans sa mort, c’est la force qui soutient notre espérance et notre lutte pour un monde plus humain.

SCANDAL AND MADNESS

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

The early Christians knew it very well. Their faith in a Crucified God could only be considered madness and a scandal. Who could have imagined such absurd and horrendous thing about God? No other religion had dared to proclaim anything like it.

Obviously, the first thing that we all discover in the Crucifixion on Golgotha of someone who has been condemned to death unjustly by the religious authorities and the political power, is the destructive force of evil,

the cruelty of hatred and the fanaticism of lies. Yet, it is precisely in such innocent victim that the followers of Jesus find a God who is identified with the victims of all times.

Stripped of all power, of all aesthetic beauty and of all political success or religious halo, God reveals himself to us in the purest and most fathomless sort of mystery: as love and only love. There is not and there will never be a God that is cold, indifferent and apathetic. God suffers when we suffer, feels as we feel and He dies our own deaths.

This Crucified God is not a powerful and controlling God, or who tries to own his sons and daughters in order to seek honour and glory. He is a humble and patient God who honours the freedom of every human being, even when we have abused his love time and time again. He chooses to be victim, and not executioner, of his own creatures.

This Crucifies God is not a righteous, resentful or revengeful God who keeps bothering the conscience of not a few believers. From the Cross, God does not respond to evil with evil. “God in Christ was reconciling the world to himself, not holding men’s faults against them.” ( 2 Cor.5,19) While most of us speak of merit, guilt or acquired rights, God is welcoming all of us in his fathomless love and pardon.

This crucified God reveals himself today in all the innocent victims. He is on the Cross onCalvaryas well as in all the crosses on which so many innocent people suffer and die; he is also in the starving children and the abused women; in those tortured by the executioners of power, the exploiters of our welfare or forgotten by our own religion.

Christians continue to celebrate our Crucified God so that we don’t forget God’s “crazy” love towards humanity and thus maintain alive the memory of all the crucified. Surely, it’s a scandal and madness. But for those followers of Christ who believe in the redeeming mystery of His death, it is the strength that sustains our hope and our struggle for a more humane world.

ESKANDALUA ETA EROKERIA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Lehen kristauak jakinaren gainean ziren. Jainko gurutziltzatuagan sinestea eskandalutzat eta erokeriatzat har zitekeen soilik. Zeini eman zion buruak Jainkoaz halako gauza zentzugabea eta izugarria esateko? Erlijio bakar bat ere ez zen ausartu sekula halako zerbait aitortzera.

Zinez, agintari politikoek eta erlijiosoek Golgotan gurutziltzatu eta hiltzeraino torturatu zuten harengan hau dakusagu lehenik eta behin: gaitzaren indar hondatzailea, gorrotoaren krudeltasuna eta gezurraren fanatismoa. Baina, hain juxtu, biktima horrengan horixe dakusagu Jesusen jarraitzaileok: aldi guztietako biktima guztiekin identifikatu den Jainkoa.

Botere dominatzaile guztitik, edertasun estetiko guztitik, arrakasta politiko guztitik eta koroi erlijioso guztitik erantzirik ageri da Jainkoa, bere misterioaren sakonenean eta ulertezinean: maitasun bezala eta soilik maitasun bezala. Ez da izan inoiz, ez izango ere, axolagabe, apatiko eta arduragabe den Jainkorik. Gurekin sufritzen duen Jainkoa da, gure sufrimena sufritzen duena, gu hiltzean hiltzen dena.

Jainko gurutziltzatu hau ez da Jainko boteretsua eta kontrolatzailea; ez da bere seme-alabak nola mendean hartu dabilena; beti bere aintzaren eta ohorearen bila dabilena. Jainko umila da eta jasankorra; gizakiaren askatasuna azkeneraino errespetatzen du, haren maitasunaz guk behin eta berriz abusatu arren. Nahiago du bere sorkarien biktima izan haien borrero baino.

Jainko gurutziltzatu hau ez da Jainko zorrotz, erresumindu eta mendekaria, gaur oraino fededun askoren bihotza aztoratzen duen hura. Gurutzetik, Jainkoak ez dio erantzuten gaitzari gaitz eginez. «Kristogan Jainkoa da, ez gizakiaren hutsegiteak kontuan hartuz, baizik mundua berekin adiskidetuz» (2 Korintoarrei 5,19). Gu merezimenduez, erruez eta lortutako eskubideez mintzo garen bitartean, Jainkoa guztioi abegi ona eskaintzen ari zaigu, bere maitasun neurtezinaz eta bere barkamenaz.

Jainko gurutziltzatu hau biktima errugabe guztietan ageri zaigu gaur egun. Kalbario-mendiko gurutzean dago; baita errugabeenak sufritzen eta hiltzen ari diren guztiengan ere: gosean diren haurrengan eta tratu txarra jasaten duten emakumeengan, boterearen borreroek torturatzen dituzten guztiengan, gure ongizateak esplotatzen dituenengan, gure erlijioak ahazten dituenengan.

Jainko gurutziltzatua ospatzen jarraitzen dugu kristauok, Jainkoak gizadiari dion «maitasun zoroa» ez ahazteko eta bizirik eusteko gurutziltzatu guztien oroitzapenari. Eskandalua da eta erokeria. Halaz guztiz, Jesusi jarraitzen eta haren heriotzak bere baitan duen misterio salbatzailean sinesten dugunontzat indarra da: gure esperantzari eta mundua gizatarrago egiteko ari dugun borrokari eusten dion indarra

 

ESCÀNDOL I BOGERIA

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Els primers cristians ho sabien. La seva fe en un Déu crucificat només podia ser considerada com un escàndol i una bogeria. A qui se li havia ocorregut dir una cosa tan absurda i horrible de Déu? Mai cap religió s’ha atrevit a confessar alguna cosa semblant.

Certament, el primer que tots descobrim en el crucificat del Gòlgota, torturat injustament fins a la mort per les autoritats religioses i el poder polític, és la força destructora del mal, la crueltat de l’odi i el fanatisme de la mentida. Però aquí precisament, en aquesta víctima innocent, els seguidors de Jesús hi veiem Déu identificat amb totes les víctimes de tots els temps.

Despullat de tot poder dominador, de tota bellesa estètica, de tot èxit polític i de tota aurèola religiosa, Déu se’ns revela, en el més pur i insondable del seu misteri, com amor i només amor. No existeix ni existirà mai un Déu fred, apàtic i indiferent. Només un Déu que pateix amb nosaltres, pateix els nostres patiments i mor la nostra mort.

Aquest Déu crucificat no és un Déu poderós i controlador, que tracta de sotmetre els seus fills i filles buscant sempre la seva glòria i honor. És un Déu humil i pacient, que respecta fins al final la llibertat de l’ésser humà, encara que nosaltres abusem una i altra vegada del seu amor. Prefereix ser víctima de les seves criatures abans que botxí.

Aquest Déu crucificat no és el Déu justicier, ressentit i venjatiu que encara segueix torbant la consciència de no pocs creients. Des de la creu, Déu no respon al mal amb el mal. «Efectivament, Déu, en Crist, reconciliava el món amb ell mateix, no tenint-li més en compte els seus pecats,i a nosaltres ens ha encomanat l’anunci de la reconciliació» (2 Corintis 5,19). Mentre nosaltres parlem de mèrits, culpes o drets adquirits, Déu ens està acollint a tots amb el seu amor insondable i el seu perdó.

Aquest Déu crucificat es revela avui en totes les víctimes innocents. És a la creu del Calvari i està en totes les creus on pateixen i moren els més innocents: els nens famolencs i les dones maltractades, els torturats pels botxins del poder, els explotats pel nostre benestar, els oblidats per la nostra religió.

Els cristians seguim celebrant el Déu crucificat, per no oblidar mai “l’amor boig» de Déu a la humanitat i per mantenir viu el record de tots els crucificats. És un escàndol i una bogeria. No obstant això, per als que seguim a Jesús i creiem en el misteri redemptor que conté la seva mort, és la força que sosté la nostra esperança i la nostra lluita per un món més humà.

ESCÁNDALO E LOUCURA

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

Os primeiros cristiáns sabíano. A súa fe nun Deus crucificado só podía ser considerada como un escándalo e unha loucura. A quen se lle ocorrera dicir algo tan absurdo e horrendo de Deus? Nunca relixión algunha se atrevera a confesar algo semellante.

Certamente, o primeiro que todos descubrimos no crucificado do Gólgota, torturado inxustamente ata a morte polas autoridades relixiosas e polo poder político, é a forza destrutora do mal, a crueldade do odio e o fanatismo da mentira. Pero aí precisamente, nesa vítima inocente, os seguidores de Xesús ven a Deus identificado con todas as vítimas de todos os tempos.

Despoxado de todo poder dominador, de toda beleza estética, de todo éxito político e toda auréola relixiosa, Deus revelásenos, no máis puro e insondábel do seu misterio, como amor e só amor. Non existe nin existirá nunca un Deus frío, apático e indiferente. Só un Deus que padece connosco, sofre os nosos sufrimentos e morre a nosa morte.

Este Deus crucificado non é un Deus poderoso e controlador, que trata de someter os seus fillos e fillas buscando sempre a súa gloria e honra. É un Deus humilde e paciente, que respecta ata o final a liberdade do ser humano, aínda que nós abusemos unha e outra vez do seu amor. Prefire ser vítima das súas criaturas antes do que verdugo.

Este Deus crucificado non é o Deus xusticeiro, resentido e vingativo que aínda segue turbando a conciencia de non poucos crentes. Dende a cruz, Deus non responde ao mal co mal. «En Cristo está Deus, non tomando en conta as transgresións dos homes, senón reconciliando ao mundo consigo» (2ª Cor 5,19). Mentres nós falamos de méritos, culpas ou dereitos adquiridos, Deus estanos a acoller a todos co seu amor insondábel e o seu perdón.

Este Deus crucificado revélase hoxe en todas as vítimas inocentes. Está na cruz do Calvario e está en todas as cruces onde sofren e morren os máis inocentes: os nenos famentos e as mulleres maltratadas, os torturados polos verdugos do poder, os explotados polo noso benestar, os esquecidos pola nosa relixión.

Os cristiáns seguimos celebrando ao Deus crucificado, para non esquecer nunca o «amor tolo» de Deus á humanidade e para manter vivo o recordo de todos os crucificados. É un escándalo e mesmo unha loucura. Non obstante, para os que seguimos a Xesús e cremos no misterio redentor que se encerra na súa morte, é a forza que sostén a nosa esperanza e é a nosa loita por un mundo máis humano.