4 Pascua (A) Juan 10, 1-10
LA PUERTA
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 11/05/11.- Jesús propone a un grupo de fariseos un relato metafórico en el que critica con dureza a los dirigentes religiosos de Israel. La escena está tomada de la vida pastoril. El rebaño está recogido dentro de un aprisco, rodeado por un vallado o un pequeño muro, mientras un guarda vigila el acceso. Jesús centra precisamente su atención sobre esa «puerta» que permite llegar hasta las ovejas.

Hay dos maneras de entrar en el redil. Todo depende de lo que uno pretenda hacer con el rebaño. Si alguien se acerca al redil y «no entra por la puerta», sino que salta «por otra parte», es evidente que no es el pastor. No viene a cuidar a su rebaño. Es «un extraño» que viene a «robar, matar y hacer daño».

La actuación del verdadero pastor es muy diferente. Cuando se acerca al redil, «entra por la puerta», va llamando a las ovejas por su nombre y ellas atienden su voz. Las saca fuera y, cuando las ha reunido a todas, se pone a la cabeza y va caminando delante de ellas hacia los pastos donde se podrán alimentar. Las ovejas lo siguen porque reconocen su voz.

¿Qué secreto se encierra en esa «puerta» que legitima a los verdaderos pastores que pasan por ella y que desenmascara a los extraños que entran «por otra parte», no para cuidar del rebaño sino para hacerle daño? Los fariseos no entienden de qué les está hablando aquel Maestro.

Entonces Jesús les da la clave del relato: «Os aseguro que yo soy la puerta de las ovejas». Quienes entran por el camino abierto por Jesús y le siguen viviendo su evangelio, son verdaderos pastores: sabrán alimentar a la comunidad cristiana. Quienes entran en el redil dejando de lado a Jesús e ignorando su causa, son pastores extraños: harán daño al pueblo cristiano.

En no pocas Iglesias estamos sufriendo todos mucho: los pastores y el pueblo de Dios. Las relaciones entre la Jerarquía y el pueblo cristiano se viven con frecuencia de manera recelosa, crispada y conflictiva: hay obispos que se sienten rechazados; hay sectores cristianos que sienten marginados.

Sería demasiado fácil atribuirlo todo al autoritarismo abusivo de la Jerarquía o a la insumisión inaceptable de los fieles. La raíz es más profunda y compleja. Hemos creado una situación muy difícil. Hemos perdido la paz. Vamos a necesitar cada vez más a Jesús.

Hemos de hacer crecer entre nosotros el respeto mutuo y la comunicación, el diálogo y la búsqueda sincera de verdad evangélica. Necesitamos respirar cuanto antes un clima más amable en la Iglesia. No saldremos de esta crisis si no volvemos todos al espíritu de Jesús. El es «la Puerta». (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

A PORTA

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Jesus propõe a um grupo de fariseus um relato metafórico em que critica com dureza os dirigentes religiosos de Israel. A cena está passa-se num ambiente pastoril. O rebanho está recolhido num abrigo, rodeado por uma cerca ou um pequeno muro, enquanto um guarda vigia o aceso. Jesus centra precisamente a Sua atenção sobre essa «porta» que permite chegar até às ovelhas.

Há duas formas de entrar no redil. Tudo depende do que se pretenda fazer com o rebanho. Se alguém se aproxima do redil e «não entra pela porta», mas que salta «por outra parte», é evidente que não é o pastor. Não vem cuidar do seu rebanho. É «um estranho» que vem «roubar, matar e fazer mal».

A actuação do verdadeiro pastor é muito diferente. Quando se aproxima do redil, «entra pela porta», chama as ovelhas pelo seu nome e elas reconhecem a sua voz. Trás para fora e, quando as reuniu a todas, coloca-se à sua cabeça e caminha à frente delas em direcção aos pastos onde se poderão alimentar. As ovelhas seguem-no porque reconhecem a sua voz.

Que segredo se encerra nessa «porta» que legitima os verdadeiros pastores que passam por ela e que desmascara os estranhos que entram «por outra lado», não para cuidar do rebanho mas para lhe fazer mal? Os fariseus não entendem de que lhes estará a falar aquele Mestre.

Então Jesus dá-lhes a chave do relato: «asseguro-vos que Eu sou a porta das ovelhas». Quem entra pelo caminho aberto por Jesus e O seguem, vivendo o Seu evangelho, são verdadeiros pastores: saberão alimentar a comunidade cristã. Quem entra no redil deixando de lado Jesus e ignorando a Sua causa, são pastores estranhos: farão mal ao povo cristão.

Em não poucas Igrejas, estamos sofrendo todos muito: os pastores e o povo de Deus. As relações entre a Hierarquia e o povo Cristão vivem-se com frequência de forma receosa, crispada e conflitiva: há bispos que se sentem rejeitados; há sectores cristãos que se sentem marginalizados.

Seria demasiado fácil atribuir tudo ao autoritarismo abusivo da Hierarquia ou à insubmissão inaceitável dos fiéis. A raiz é mais profunda e complexa. Criámos uma situação muito difícil. Temos perdido a paz. Vamos necessitar cada vez mais de Jesus.

Temos de fazer crescer entre nós o respeito mútuo e a comunicação, o diálogo e a busca sincera da verdade evangélica. Necessitamos respirar quanto antes um clima mais afável na Igreja. Não sairemos desta crise se não voltamos todos ao espírito de Jesus. Ele é «a Porta».

 

LA PORTA

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Gesù presenta a un gruppo di farisei un racconto metaforico nel quale critica con durezza i dirigenti religiosi d’Israele. La scesa è presa dalla vita dei pastori. Il gregge è raccolto dentro un ovile, circondato da un recinto o da un piccolo muro, mentre un guardiano controlla l’ingresso. Gesù concentra la sua attenzione proprio su questa porta che permette di arrivare fino alle pecore.

Ci sono due modi di entrare nell’ovile. Tutto dipende da quello che uno pretende di fare con il gregge. Se qualcuno si avvicina al recinto e non entra dalla porta, ma vi sale da un’altra parte, è evidente che non è il pastore. Non viene a custodire il suo gregge. È un estraneo che viene a rubare, uccidere e distruggere.

L’agire del vero pastore è molto diverso. Quando si avvicina all’ovile entra dalla porta, chiama le sue pecore per nome ed esse intendono la sua voce. Le conduce fuori e, quando le ha riunite tutte, si pone in testa e cammina davanti a loro verso i pascoli dove si potranno alimentare. Le pecore lo seguono perché riconoscono la sua voce.

Che segreto si nasconde in questa “porta” che legittima i veri pastori che passano attraverso di essa e smaschera gli estranei che entrano da un’altra parte, non per curare il gregge ma per danneggiarlo? I farisei non comprendono di chi sta parlando quel Maestro.

Allora Gesù dà loro la chiave del racconto: In verità io vi dico: io sono la porta delle pecore. Quelli che entrano per la strada aperta da Gesù e lo seguono vivendo il suo Evangelo, sono veri pastori: sapranno alimentare la comunità cristiana. Quelli che entrano nell’ovile lasciando da parte Gesù e ignorando la sua causa, sono pastori estranei: danneggeranno il popolo cristiano.

In non poche Chiese stiamo soffrendo tutti molto: i pastori e il popolo di Dio. Le relazioni fra la Gerarchia e il popolo cristiano si vivono spesso in modo diffidente, teso e conflittuale: ci sono vescovi che si sentono rifiutati; ci sono settori cristiani che si sentono emarginati.

Sarebbe troppo facile attribuire tutto all’autoritarismo abusivo della Gerarchia o all’insubordinazione inaccettabile dei fedeli. La radice è più profonda e complessa. Abbiamo creato una situazione molto difficile. Abbiamo perso la pace. Avremo bisogno sempre più di Gesù.

Dobbiamo far crescere tra di noi il rispetto reciproco e la comunicazione, il dialogo e la ricerca sincera della verità evangelica. Abbiano bisogno di respirare quanto prima un clima più cordiale nella Chiesa. Non usciremo da questa crisi se non torniamo tutti allo spirito di Gesù. Egli è “la Porta”.

 

LA PORTE

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Jésus propose à un groupe de pharisiens un récit métaphorique dans lequel il fait une dure critique des dirigeants religieux d’Israël. La scène s’inspire de la vie pastorale. Le troupeau est rassemblé à l’intérieur de la bergerie, entourée d’un petit mur ou clôture, pendant qu’un garde surveille l’accès. Jésus centre justement son attention sur cette « porte » qui permet d’arriver jusqu’aux brebis

Il y a deux façons d’entrer dans le bercail. Tout dépend de ce que l’on prétend faire avec le troupeau. Si quelqu’un s’en approche « sans entrer par la porte » mais en sautant le mur « d’un autre côté », il montre évidemment qu’il n’est pas le berger. Il ne vient pas prendre soin du troupeau. C’est « un mercenaire » qui vient « voler, tuer et nuire ».

La façon d’agir d’un vrai berger est très différente. Lorsqu’il est proche du bercail, « il entre par la porte », appelle les brebis par leur nom et elles écoutent sa voix. Il les fait sortir et, quand il les a toutes rassemblées, il se met à leur tête et marche devant elles vers des pâturages où elles pourront se nourrir. Les brebis le suivent parce qu’elles reconnaissent sa voix.

Quel secret cache-t-elle, cette « porte » qui légitime les véritables bergers qui la franchissent et qui démasque les mercenaires qui accèdent au bercail « par un autre côté », non pas pour prendre soin du troupeau mais pour lui faire du mal ? Les pharisiens ne comprennent pas ce dont le Maître leur parle.

Alors, Jésus leur donne la clé du récit. «Je vous assure que c’est bien moi la porte des brebis». Ceux qui entrent par le chemin ouvert par Jésus et qui le suivent en vivant son évangile, ce sont les vrais bergers: ils sauront nourrir la communauté chrétienne. Ceux qui entrent dans la bergerie en laissant Jésus de côté et en ignorant sa cause, ce sont des mercenaires: ils nuiront au peuple chrétien.

Dans plusieurs Eglises des personnes sont en train de beaucoup souffrir: pasteurs et peuple de Dieu. Les rapports entre la Hiérarchie et le peuple chrétien sont fréquemment vécus de façon conflictuelle dans la méfiance et dans la crispation : il y a des évêques qui se sentent récusés ; il y a des secteurs chrétiens qui se sentent marginalisés.

Ce serait trop facile d’attribuer tout cela à l’autoritarisme abusif de la Hiérarchie ou à l’insoumission inacceptable des fidèles. La racine est plus profonde et plus complexe. Nous avons créé une situation très difficile. Nous avons perdu la paix. Nous aurons de plus en plus besoin de Jésus.

Nous devons faire grandir parmi nous le respect mutuel et la communication, le dialogue et la recherche sincère de la vérité évangélique. Il nous faut, le plus tôt possible, respirer un climat plus aimable dans l’Eglise. Nous ne sortirons pas de cette crise si nous tous, nous ne revenons pas à l’esprit de Jésus. C’est lui « la Porte ».

INGLÉS

THE GATEKEEPER

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

Jesus addresses a group of Pharisees and makes use of a metaphorical story and criticize the traditional harshness of the religious leaders of Israel. The theme is taken from the pastoral life that most people were accustomed to. The flock is normally kept within the sheepfold, surrounded by fences or low walls, with a guard keeping a watch day and night. Jesus speaks precisely about the “gate” that sheep are used to go through and remain in safety.

There are two ways to enter the sheepfold. It all depends on what each one wants to do with the sheep. If one does not enter the sheepfold through the gate, he is probably a thief. He does not enter to take care of the sheep, and he is not the shepherd. He is a stranger that comes to “steal, kill or harm”.

The behaviour of the true shepherd is totally different. The gatekeeper lets him in “through the gate” and the “sheep hear his voice; one by one he calls his own sheep”, and they recognize him. He takes them out and, when they are all gathered together, he leads them walking ahead of them. He takes them to pastures where they can eat and roam about. The sheep follow him because they know his voice.

What is so special about this gate that identifies the true shepherds that walk through them and warns us about those strangers and thieves who enter through some other way, to harm or steal the sheep? The Pharisees don’t seem to get point that the Master is trying to make.

The Master, therefore, makes it absolutely clear: “I tell you most solemnly, I am the gate of the sheepfold.” Anyone entering through the way shown by Jesus and living according to his Gospel are the true shepherds: they will know how to feed the Christian community. Those who enter the fold, leaving aside Jesus and ignoring his teachings, are strange shepherds that will harm the Christian people.

There are not a few Churches that are presently suffering much: both the shepherds as well as the people of God. The relationship between hierarchy and the people is often distrustful, tense and conflicting: some bishops feel unwelcome and many Christian groups consider themselves neglected.

It would be too easy to simply blame it on the extreme authoritarianism of the Hierarchy or on the total lack of submissiveness of the faithful. The root cause is much deeper and complex. We have all created a very difficult situation. We have lost the peace. We have to go back to Jesus more and more.

We have to create within our own communities much more mutual respect and communication, and make an honest search for the Gospel truth. We need to start breathing, as soon as possible, in a climate of love within the Church. We will never get out of this crisis unless we all return to the fold and the spirit of Jesus. He is the “true Gate”.

 

VASCO

ATEA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Jesusek kontakizun metaforiko bat proposatu dio fariseu-talde bati. Gogor kritikatzen ditu Israelgo buruzagi erlijiosoak. Artzaintzatik hartua da pasadizoa. Artaldea artegian bildua dago, hesi edo pareta txiki batez inguratua, artzaina atean zaindari dela. Jesusek, hain juxtu, ardietara iristeko den «ate» horretan du bere arreta.

Artegira sartzeko bi era dira. Artaldearekin zer egin nahi den da kontua. Norbait artegira hurbildu eta «atetik sartzen ez bada», baizik «beste alde batetik» salto egiten badu, bistan da halako hori ez dela artzaina. Ez doa bere artaldea zaintzera. «Arrotza» da; ostera, «akabatzera eta kalte egitera» doa.

Benetako artzainak guztiz desberdin jokatzen du. Artegira hurbiltzean, «atetik sartzen da», ardiei beren izenaz dei egiten die eta haiek kasu egiten diote. Kanpora atera eta denak bildu dituenean, aurrean jarri eta gidari doa non jana izango duten belardira. Ardiek jarraitu egiten diote, ezaguna baitute haren ahotsa.

Zer sekretu du, ordea, «ate» horrek, bertatik igarotzen diren egiazko artzainak legezkotzat emateko? Aldiz, «beste nonbaitetik» sartzen diren arrotzak, ez artaldea zaintzeko, baizik kalte egiteko, salatzeko? Fariseuek ez dute ulertu zer ari zaien Maisu hura.

Horregatik, kontakizunaren giltza eman die Jesusek: «Benetan diotsuet: neu naiz ardien atea». Jesusek ireki duen bidea hartu eta haren ebanjelioa biziz jarraitzen diotenak: haiek dira egiazko artzainak: jakingo dute nola janaritu kristau-elkartea. Artegian sartu, Jesus alde batera utzi eta haren gauzei ezjakinarena eginez sartzen direnak: haiek dira artzain arrotzak: kalte egingo diote kristau-herriari.

Hainbat Elizatan denok ari gara sufritzen, asko: bai artzainak, bai Jainkoaren herria. Hierarkiaren eta kristau-herriaren arteko harremanak sarritan bizi ohi dira errezeloz, hika-mika eta era tirabiratsuan: badira ukatuak sentitzen diren gotzainak; badira marjinatuak sentitzen diren kristau-sektoreak.

Errazegia izango litzateke guztia Hierarkiaren abusuzko agintekeriari leporatzea edo fededunen menderakaiztasun heldu gabeari. Sakonagoa da erroa eta konplexuagoa. Oso egoera zaila sortu dugu: bakea galdu. Hargatik, gero eta gehiago izango dugu Jesusen beharra.

Geure baitan hazarazi beharra dugu elkarrekiko errespetua eta elkartasuna, elkarrizketa eta egia ebanjelikoaren bila egiaz ibiltzea. Ahalik lasterren behar dugu arnastu Elizan maitasun-giro handiagoa. Ezin irtengo gara krisialdi honetatik, guztiok Jesusen espirituaren bila jotzen ez badugu. Hura da «Atea».

 

LA PORTA

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Jesús proposa a un grup de fariseus un relat metafòric en què critica amb duresa els dirigents religiosos d’Israel. L’escena és presa de la vida pastoral. El ramat està recollit dins d’una pleta, envoltat per una tanca o un petit mur, mentre un guarda vigila l’accés. Jesús centra precisament la seva atenció sobre aquesta «porta» que permet arribar fins a les ovelles.

Hi ha dues maneres d’entrar a la cleda. Tot depèn del que un pretengui fer amb el ramat. Si algú s’apropa a la pleta i «no entra per la porta», sinó que salta «per un altre indret», és evident que no és el pastor. No ve a tenir cura del seu ramat. És «un estrany» que ve a «robar, matar i fer destrossa».

L’actuació del veritable pastor és molt diferent. Quan s’acosta a la pleta, «entra per la porta», crida les ovelles pel seu nom i reconeixen la seva veu. Les treu a fora i, quan les ha reunit totes, camina al seu davant cap a les pastures on es podran alimentar. Les ovelles el segueixen perquè reconeixen la seva veu.

Quin secret té aquesta «porta» que legitima els veritables pastors que passen per ella i que desemmascara els estranys que entren «per un altre indret», no per tenir cura del ramat sinó per fer-li mal? Els fariseus no entenen de què els està parlant aquell Mestre.

Llavors Jesús els dóna la clau del relat: «En veritat us ho dic: jo sóc la porta de les ovelles». Els que entren pel camí obert per Jesús i el segueixen vivint el seu evangeli, són veritables pastors: sabran alimentar la comunitat cristiana. Els que entren a la cleda deixant de costat Jesús i ignorant la seva causa, són pastors estranys: faran mal al poble cristià.

En no poques Esglésies estem patint tots molt: els pastors i el poble de Déu. Les relacions entre la Jerarquia i el poble cristià es viuen amb freqüència de manera recelosa, crispada i conflictiva: hi ha bisbes que se senten rebutjats; hi ha sectors cristians que se senten marginats.

Seria massa fàcil atribuir-ho tot a l’autoritarisme abusiu de la Jerarquia o la insubmissió inacceptable dels fidels. L’arrel és més profunda i complexa. Hem creat una situació molt difícil. Hem perdut la pau. Necessitarem cada cop més a Jesús.

Hem de fer créixer entre nosaltres el respecte mutu i la comunicació, el diàleg i la recerca sincera de veritat evangèlica. Necessitem respirar com més aviat millor un clima més amable a l’Església. No sortirem d’aquesta crisi si no tornem tots a l’esperit de Jesús. Ell és «la Porta».

A PORTA

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

Xesús propón a un grupo de fariseos un relato metafórico no que critica con dureza aos dirixentes relixiosos de Israel. A escena está tomada da vida pastoril. O rabaño está recollido dentro dun curro, rodeado por un valado ou un pequeno muro, mentres un garda vixía o acceso. Xesús centra precisamente a súa atención sobre esa «porta» que permite chegar ata as ovellas.

Hai dúas maneiras de entrar no curral. Todo depende do que un pretenda facer co rabaño. Se alguén se achega ao curral e «non entra pola porta», senón que salta «por outra parte», é evidente que non é o pastor. Non vén coidar do seu rabaño. É «un estraño» que vén «roubar, matar e facer dano».

A actuación do verdadeiro pastor é moi diferente. Cando se achega ao curral, «entra pola porta», vai chamando as ovellas polo seu nome e elas atenden a súa voz. Sácaas fóra e, cando as reuniu a todas, ponse á cabeza e vai camiñando diante delas cara aos pastos onde se poderán alimentar. As ovellas ségueno porque recoñecen a súa voz.

Que segredo se encerra nesa «porta» que lexitima os verdadeiros pastores que pasan por ela e que desenmascara aos estraños que entran «por outra parte», non para coidar do rabaño senón para facer dano? Os fariseos non entenden de que lles está a falar aquel Mestre.

Entón Xesús dálles a clave do relato: «Asegúrovos que eu son a porta das ovellas». Os que entran polo camiño aberto por Xesús e o seguen vivindo o seu evanxeo, son verdadeiros pastores: saberán alimentar a comunidade cristiá. Os que entran no curral deixando de lado a Xesús e ignorando a súa causa, son pastores estraños: farán dano ao pobo cristián.

En non poucas Igrexas estamos a sufrir todos moito: os pastores e o pobo de Deus. As relacións entre a Xerarquía e o pobo cristián vívense con frecuencia de xeito receoso, crispado e conflitivo: hai bispos que se senten rexeitados; hai sectores cristiáns que se senten marxinados.

Sería demasiado doado atribuírllo todo ao autoritarismo abusivo da Xerarquía ou á insubmisión inaceptábel dos fieis. A raíz é máis profunda e complexa. Creamos unha situación moi difícil. Perdemos a paz. Imos necesitar cada vez máis a Xesús.

Temos de facer crecer entre nós o respecto mutuo e a comunicación, o diálogo e a busca sincera de verdade evanxélica. Necesitamos respirar canto antes un clima máis amábel na Igrexa. Non sairemos desta crise se non volvemos todos ao espírito de Xesús. El é «a Porta».